Την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, το ξεχαρβάλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, την πλήρη διάλυση των κρατικών δαπανών που έχουν να κάνουν με τη κάλυψη στοιχειωδών λαϊκών αναγκών, εξαγγέλλουν μέσα και από τις επίσημες εκθέσεις τους οι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί (ΕΕ - ΔΝΤ).
Για τα παραπάνω και άλλα συνεννοούνται τις μέρες αυτές τα κλιμάκια της τρόικας με το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης, βάζοντας στην πράξη τις συνταγές που εδώ και πολλά χρόνια έχουν αξιώσει οι μερίδες της ντόπιας πλουτοκρατίας, τραπεζίτες, βιομήχανοι (ΣΕΒ), μεγαλέμποροι κ.ά. Δεν πρόκειται για «επινοήσεις» που έρχονται «απ' έξω», από κάποιους δήθεν φωστήρες - τεχνοκράτες. Αντίθετα, είναι η πολιτική για την ενίσχυση των μονοπωλίων, πολιτική που με απόλυτη συνέπεια στήριξαν και στηρίζουν οι κυβερνήσεις τους. Η «αποτυχία», οι τρανταχτές αποκλίσεις στόχων, όλα αυτά για τα οποία κόπτονται και τα διάφορα παπαγαλάκια τους δεν έχουν να κάνουν ούτε με το κάθε φορά «μείγμα πολιτικής» ούτε και με τις «ικανότητες» του πολιτικού προσωπικού τους, κυβερνήσεων και διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι αποτέλεσμα, απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη, συμπτώματα της προϊούσας σαπίλας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η καπιταλιστική κρίση ολοένα και οξύνεται, και οι ανάγκες των μονοπωλίων αποδείχνονται «βαρέλι χωρίς πάτο».
Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων η μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή των μονοπωλίων και της πολιτικής που υπαγορεύουν, για τη λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποιημένα τα μέσα της παραγωγής.
