ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Ένα Forum ανταλλαγής πολιτικών σκέψεων προτάσεων και ιδεών σε ότι έχει να κάνει με την πολιτική κατάσταση... Ένας χώρος ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος για ένα καλύτερο αύριο.


Μη Συνδεδεμενος Παρακαλώ συνδεθείτε ή εγγραφείτε

Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα

Πήγαινε κάτω  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

admin

admin
Admin

Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα

Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα GetImage.do?size=medium&id=348641&format=

Κάθε μαχητή του ταξικού εργατικού κινήματος, αλλά και κάθε εργαζόμενο που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίρνει μέρος στους αγώνες, τον απασχολεί το εξής ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να οξύνεται η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στα λαϊκά στρώματα και το επίπεδο απάντησης του εργατικού κινήματος να είναι πίσω από τις ανάγκες;

Είναι πράγματι μια αντίφαση που μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους.

Θα αποφύγουμε να επαναλάβουμε όσα κατά καιρούς έχουν γραφεί και ειπωθεί, σημειώνοντας ότι το κίνημα το οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση αυτοί που το φοβούνται, αυτοί που φοβούνται την οργάνωση και τον προσανατολισμό της εργατικής τάξης. Δηλαδή, το κεφάλαιο και οι εξαγορασμένοι άνθρωποί του στο εργατικό κίνημα, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να το αφοπλίσουν είτε αφαιρώντας από τη δράση του κάθε ταξική αναφορά, είτε υπονομεύοντας τις απεργίες, είτε με το ρουσφέτι, την εξαγορά και τη σαπίλα που έθρεφαν και συντηρούσαν.

Προκύπτει όμως το εξής ζήτημα: Η τρικομματική κυβέρνηση, το κεφάλαιο, η εργοδοσία έχουν την ίδια γνώμη; Θεωρούν δηλαδή ότι λίγο - πολύ το κίνημα είναι ακίνδυνο;

Αν είναι έτσι, πώς δικαιολογείται η επίθεση στο ταξικό εργατικό κίνημα; Τι οδηγεί την κυβέρνηση στον αυταρχισμό; Γιατί επιδιώκει να βάλει «στο γύψο» το κίνημα με ένα νέο νόμο 330; Γιατί τα κανάλια της εργοδοσίας καταφέρονται απαξιωτικά και συκοφαντικά για τους συνδικαλιστές, για συντεχνίες; Γιατί επιτίθεται στο εργατικό κίνημα καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά; Τι οδήγησε την κυβέρνηση να χτυπήσει το καλοκαίρι τον αγώνα των χαλυβουργών; Γιατί επιστράτευσε τους εργαζόμενους στο Μετρό; Γιατί το λιμάνι του Πειραιά γέμισε στις 3 το πρωί ΜΑΤ και βατραχανθρώπους, με τον λιμενάρχη μπροστά να κόβει τους κάβους των πλοίων και μάλιστα με σβηστές μηχανές, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται; Γιατί έστειλε στα δικαστήρια 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ λες και ήταν πρώτη φορά που ανέβαιναν οι τόνοι στο υπουργείο;

Είναι φανερό ότι το αδιέξοδο του συστήματος, η δυσκολία να διαχειριστούν την κρίση, η επίγνωση των διεργασιών που γίνονται στη συνείδηση των εργαζομένων και γενικά στις λαϊκές μάζες, τους αναγκάζουν στον περιορισμό και των ελάχιστων δημοκρατικών δικαιωμάτων ή αυτό που λένε με άλλα λόγια, νόμος και τάξη, δηλαδή μηδενική ανοχή.

Ανησυχούν για τη γενίκευση της πάλης με νέους κλάδους, με νέες δυνάμεις που θα μπαίνουν στον αγώνα. Αυτό είναι που οδηγεί την κυβέρνηση, από τη μια να χτυπάει τους αγώνες και από την άλλη να προλαβαίνει εξελίξεις. Τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή τη σκέψη είναι αρκετά χωρίς να αναφερθούμε στο μακρινό παρελθόν.

Ο αγώνας των χαλυβουργών κράτησε 9 μήνες γιατί οι εργάτες εκεί το πάλεψαν, γιατί στηρίχτηκε από το ταξικό κίνημα, γιατί υπήρξε αλληλεγγύη κ.λπ. Δεν έγινε όμως δεύτερη, τρίτη Χαλυβουργία. Εδώ έδινε τη μάχη η κυβέρνηση να μη γενικευτεί ο αγώνας, να μην πάρει διαστάσεις, να μην ανάψουν άλλες εστίες. Αυτό την διευκόλυνε να τον χτυπήσει και βεβαίως να φρενάρει εξελίξεις.
Γιατί επιστράτευσε τους ναυτεργάτες και έδιωξε νύχτα τα καράβια, όσα βέβαια έφυγαν; Γιατί ήθελε να αποφύγει τη γενίκευση του αγώνα και μάλιστα σε μια περίοδο με ανοιχτό το μέτωπο των αγροτών, απεργία στις 20 Φλεβάρη, πίεση του ΠΑΜΕ για καταγγελία της ΕΓΣΣΕ και βεβαίως μετρώντας με το παχύμετρο την αγανάκτηση που κουφοβράζει μέσα στο λαό.

Τέλος, ο εργοδότης δεν απολύει τον εργάτη μόνο γιατί απήργησε, αλλά κυρίως για να πάρουν το μήνυμα οι υπόλοιποι, για να γλιτώσει από την παρουσία του εργάτη που εν δυνάμει θα του δημιουργήσει εμπόδια να τσαλαπατά τους εργάτες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα εντείνει τον αυταρχισμό, την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, οι εργοδότες θα επιχειρήσουν να τους μετατρέψουν σε σύγχρονα Νταχάου. Με κάθε μέσον και τρόπο θα επιδιώξουν να ανακόψουν τις διεργασίες που γίνονται στις λαϊκές συνειδήσεις, να τρομοκρατήσουν κόσμο άπειρο, απαίδευτο, που θέλει να απεργήσει, να πάει στη διαδήλωση, δεν είναι όμως έτοιμος για σύγκρουση.

Χωρίς να υποτιμάμε τον αντίπαλο και τις δυσκολίες που γεννά αυτή η πολιτική επιβάλλεται με συλλογικότητα και σταθερότητα να μετράμε και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τον αντίπαλο και να παρεμβαίνουμε αποφασιστικά και προετοιμασμένα, με εμπιστοσύνη στη δύναμη του εργατικού κινήματος.

Η πείρα του κινήματος, παλαιότερη - νεότερη, αλλά και τα συμπεράσματα από τους αγώνες του τελευταίου διαστήματος αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται.

Είναι ποιοτικό στοιχείο και πρέπει να το μετρήσουμε ο τρόπος που αντιμετώπισαν οι ναυτεργάτες την επιστράτευση και η ανοργάνωτη υποχώρηση των εργαζομένων στο Μετρό με την επίταξη.

Είναι ποιοτικό στοιχείο η ανταπόκριση των εργαζομένων στο κάλεσμα των ναυτεργατών με την ανακοίνωση της επιστράτευσης.

Είναι ποιοτικό στοιχείο ότι δε μεσολάβησαν ούτε δώδεκα ώρες από την κήρυξη της παναττικής απεργίας μέχρι την επόμενη που πλημμύρισε απεργούς το λιμάνι.

Είναι σοβαρό στοιχείο και πρέπει να το μετρήσουμε το γεγονός ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός ξεφουσκώνει, δεν τους φέρνει τα αποτελέσματα που θα ήθελαν κυβέρνηση και εφοπλιστές.

Αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Εχει να κάνει με τη γενικότερη αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής που αναμφισβήτητα απαιτεί εντονότερη πολιτικοποίηση. Εχει όμως να κάνει και με τα αιτήματα, το πλαίσιο που προτάσσουν οι ναυτεργατικές οργανώσεις που συνδέονται με το ΠΑΜΕ, που δεν περιορίζεται μόνο στα στενά αιτήματα των ναυτεργατών, αλλά απαντά και στα προβλήματα των νησιωτών που πληρώνουν πανάκριβα εισιτήρια και επιπλέον περιορίζεται η σύνδεσή τους με την υπόλοιπη χώρα. Στο βαθμό που αυτό θα δένει με τους αυτοαπασχολούμενους, μικροϊδιοκτήτες στις νησιωτικές περιοχές, θα ωριμάζει, θα δυναμώνει και η λαϊκή συμμαχία, θα αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης.

Υπάρχει ένα δεύτερο στοιχείο που πρέπει απαραίτητα να το πάρουμε υπόψη στη δουλειά μας. Συνυπάρχει μέσα στις λαϊκές μάζες η αγωνιστική ανάταση και η αγανάκτηση με τη λογική της αναποτελεσματικότητας και των αυταπατών για αλλαγές από τα πάνω. Αυτό το εκμεταλλεύονται οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα, προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, ακίνδυνο για το σύστημα, που θα υπηρετεί μια κυβερνητική εναλλαγή.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των κινήσεων είναι η αλλαγή προσωπείων και σχημάτων (ακομμάτιστων, «ανεξάρτητων») με ένα πασπάλισμα ταξικών αναφορών με σαφή, πότε συγκαλυμμένα και πότε ανοιχτά, στόχο: Το χτύπημα της ταξικής γραμμής και προοπτικής, του ΠΑΜΕ, η απενοχοποίηση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, η απόκρυψη της ανάγκης προετοιμασίας του κινήματος για ρήξεις και ανατροπές.

Επιδίωξή τους είναι να χρησιμοποιήσουν το εργατικό κίνημα ως ιμάντα στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος, στην αλλαγή διαχειριστή στην κυβερνητική καρέκλα.

Χωρίς καμιά υποτίμηση των δυσκολιών που υπάρχουν μέσα στους εργαζόμενους και αυτών που προσθέτουν οι δυνάμεις του ρεφορμισμού επιβάλλεται με καλύτερη μεθοδικότητα να δουλέψουμε αξιοποιώντας την πείρα που έχουμε συσσωρεύσει, για να πυκνώνουν οι γραμμές του εργατικού κινήματος αντίστασης, κάνοντας καθαρό ότι δεν μπορεί το εργατικό κίνημα να υποτάσσεται στη διαχείριση κάθε φορά της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά πρέπει να συγκεντρώνει δυνάμεις και πείρα και να δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου με άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Σε αυτή τη γραμμή επιδιώκουμε και παλεύουμε για την ενότητα της εργατικής τάξης. Αυτό θα καταχτιέται στη ζωή, μέσα στη δράση, όπου η σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις συνολικά, με την αντιλαϊκή τους πολιτική και τους φορείς της δε θα εστιάζεται σε ένα πρόβλημα ή σε μορφές πάλης, αποσπασμένα από το περιεχόμενο, αλλά πριν απ' όλα στην ουσία του ταξικού τους χαρακτήρα.

Η απεργία στις 20 Φλεβάρη, η κλιμάκωση των αγώνων για την υπογραφή νέας ΕΓΣΣΕ και κλαδικών, αλλά και συνολικά οι αγώνες που θα αναπτυχθούν ενάντια στη διόγκωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας μπορούν να δώσουν μια νέα δυναμική στην ταξική πάλη.

Γιάννης ΠΑΣΟΥΛΑΣ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την εργατική - συνδικαλιστική δουλειά

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=17/2/2013&id=14429&pageNo=4&direction=1

https://redwind.forumgreek.com

Επιστροφή στην κορυφή  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης