Μια ματιά στους τίτλους κι άλλη μια στις μέσα σελίδες του αστικού Τύπου, είτε υπερασπίζονται ανοιχτά την κυβερνητική πολιτική, είτε ζητάνε άλλο περιτύλιγμα για την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, χτυπάει καμπανάκι. Ενας νέος γύρος επίθεσης σε βάρος των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων είναι σε εξέλιξη. Μέτρα που συμφωνήθηκαν διαχρονικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το σύνολο των δυνάμεων που κυβέρνησαν ως τώρα, αλλά και από δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ, ήρθε η ώρα να εφαρμοστούν. Παρουσιάζονται σα νέα, είναι, όμως, τα ίδια παλιά με την ίδια στόχευση: το πώς θα βοηθηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, πώς θα μειωθεί η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Το νέο στοιχείο είναι ο χαρακτήρας επέλασης που δίνει η κυβέρνηση με ιαχές περί "νέας Ελλάδας" που δεν αντέχει το παλιό, δηλαδή τους εργάτες με δικαιώματα.
Η απάντηση πρέπει να 'ναι άμεση. Το σύνολο των εργατικών λαϊκών δυνάμεων τίθεται σε συναγερμό για την προετοιμασία ενός αγώνα που οδηγεί αναγκαστικά σε σύγκρουση για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, όποιου κι αν προσπαθήσει να την εφαρμόσει.
***
Οτι δεν φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό ήταν γνωστό απο παλιά. Οτι δεν φταίνε μόνο οι μισθοί για την ανταγωνιστικότητα, ήταν επίσης γνωστό από παλιά.
Πότε με τον πληθωρισμό και πότε με την ανταγωνιστικότητα η αστική τάξη ξήλωσε ξανά και ξανά μισθούς και δικαιώματα για να φτάσει σ' αυτό που σήμερα μοιάζει με επίδομα φτωχοκομείου και με προοπτική να παρακαλάνε να πάνε τζάμπα οι εργάτες για δουλειά και δουλειά να μην τους δίνουν.
Το γεγονός ότι οι καπιταλιστές δεν θέλουν να πληρώνουν μεγάλα μεροκάματα είναι ένα το κρατούμενο, πάντα επεδίωκαν να κρατάνε χαμηλά τους μισθούς. Το κέρδος, όμως, δε βγαίνει μόνο από το μεροκάματο αλλά από τη σύμπλεξη της εργατικής δύναμης με τις μηχανές. Δηλαδή είναι η παραγωγικότητα της εργασίας που δίνει μεγάλα ποσοστά κέρδους. Κι αυτό είναι το πρόβλημα των καπιταλιστών. Αλλοι έχουν κάνει άλματα μπροστά κι άλλοι περιμένουν στη γωνιά. Οι ειδικοί περί τα οικονομικά θα μιλήσουν αναλυτικά για το περίφημο πρόβλημα με τη σύνθεση του οργανικού κεφαλαίου, μια ανάλυση εξαιρετικά χρήσιμη για το εργατικό κίνημα που θέλει να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τον αντίπαλο. Προς το παρόν η συζήτηση για τη σχέση μισθών - ανταγωνιστικότητας γίνεται μεταξύ εκείνων που ισχυρίζονται ότι με διαφορετικές παραλλαγές μπορεί να υπάρξει και δίκαιος καπιταλισμός, ότι οι κρίσεις του, κρίσεις υπερσυσσώρευσης, μπορούν να ξεπερνιούνται με μέτρα που ενώ θα αφήνουν άθικτη την εκμετάλλευση θα δίνουν την αίσθηση δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου.
Το κρίσιμο «διά ταύτα» είναι ένα:
Οσο τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών ο παραγόμενος πλούτος θα είναι δικός τους. Μόνο με τα εργαλεία κοινωνικοποιημένα, στα χέρια των εργατών, συνολικά η διαδικασία της εργασίας απελευθερώνεται και η συζήτηση πλέον δεν αφορά το μισθό αλλά πράγματι την κοινωνική αξιοποίηση του παραγόμενου πλούτου. Αυτό όμως απαιτεί αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Ολα τα άλλα είναι συζητήσεις για το πώς θα πείθονται οι εργάτες να δουλεύουν σαν σκυλιά, να είναι μόνιμα χαμένοι και οι καπιταλιστές που είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν να τα βγάλουν πέρα με την παραγωγικότητα των αντιπάλων τους να παριστάνουν επίσης τους χαμένους κυνηγώντας τους εργάτες. Η λύση έρχεται μόνο όταν φεύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές.
***
Οι εφοπλιστές δεν κρύβουν λόγια. Σαν γαλέρες έβλεπαν πάντα τα πλοία τους, πληρώματα για γαλέρες ψάχνουν πάντα. Στο λαιμό τους έχει κάτσει από τότε -στην καρδιά του πολέμου- η Συλλογική Σύμβαση που για πρώτη φορά υπογράφηκε από την ιστορική ΟΕΝΟ. Κι αν δεν καταργήσουν τις συμβάσεις δε θα ησυχάσουν.
***
Κάτι παράξενες συμπτώσεις: «Συμβολαιακή γεωργία» ονομάζεται το πρόγραμμα της Τράπεζας Πειραιώς με το οποίο δίνει δάνεια στους αγρότες και βεβαίως κερδίζει. Το ίδιο όνομα «συμβολαιακή γεωργία» χρησιμοποιεί και μια ομάδα στην Πιερία που πέρσι πούλαγε πατάτες «χωρίς μεσάζοντες», αλλά φέτος που η πατάτα πουλιέται από τον παραγωγό στα 80 λεπτά, λέει να το ρίξει στη «συμβολαιακή γεωργία» με άλλα προϊόντα. Του χρόνου τέτοιο καιρό θα 'χουμε μάθει το αποτέλεσμα. Μέχρι τότε οι επιτήδειοι θα πουλάνε «κοντά στον καταναλωτή».
Η απάντηση πρέπει να 'ναι άμεση. Το σύνολο των εργατικών λαϊκών δυνάμεων τίθεται σε συναγερμό για την προετοιμασία ενός αγώνα που οδηγεί αναγκαστικά σε σύγκρουση για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, όποιου κι αν προσπαθήσει να την εφαρμόσει.
***
Οτι δεν φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό ήταν γνωστό απο παλιά. Οτι δεν φταίνε μόνο οι μισθοί για την ανταγωνιστικότητα, ήταν επίσης γνωστό από παλιά.
Πότε με τον πληθωρισμό και πότε με την ανταγωνιστικότητα η αστική τάξη ξήλωσε ξανά και ξανά μισθούς και δικαιώματα για να φτάσει σ' αυτό που σήμερα μοιάζει με επίδομα φτωχοκομείου και με προοπτική να παρακαλάνε να πάνε τζάμπα οι εργάτες για δουλειά και δουλειά να μην τους δίνουν.
Το γεγονός ότι οι καπιταλιστές δεν θέλουν να πληρώνουν μεγάλα μεροκάματα είναι ένα το κρατούμενο, πάντα επεδίωκαν να κρατάνε χαμηλά τους μισθούς. Το κέρδος, όμως, δε βγαίνει μόνο από το μεροκάματο αλλά από τη σύμπλεξη της εργατικής δύναμης με τις μηχανές. Δηλαδή είναι η παραγωγικότητα της εργασίας που δίνει μεγάλα ποσοστά κέρδους. Κι αυτό είναι το πρόβλημα των καπιταλιστών. Αλλοι έχουν κάνει άλματα μπροστά κι άλλοι περιμένουν στη γωνιά. Οι ειδικοί περί τα οικονομικά θα μιλήσουν αναλυτικά για το περίφημο πρόβλημα με τη σύνθεση του οργανικού κεφαλαίου, μια ανάλυση εξαιρετικά χρήσιμη για το εργατικό κίνημα που θέλει να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τον αντίπαλο. Προς το παρόν η συζήτηση για τη σχέση μισθών - ανταγωνιστικότητας γίνεται μεταξύ εκείνων που ισχυρίζονται ότι με διαφορετικές παραλλαγές μπορεί να υπάρξει και δίκαιος καπιταλισμός, ότι οι κρίσεις του, κρίσεις υπερσυσσώρευσης, μπορούν να ξεπερνιούνται με μέτρα που ενώ θα αφήνουν άθικτη την εκμετάλλευση θα δίνουν την αίσθηση δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου.
Το κρίσιμο «διά ταύτα» είναι ένα:
Οσο τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών ο παραγόμενος πλούτος θα είναι δικός τους. Μόνο με τα εργαλεία κοινωνικοποιημένα, στα χέρια των εργατών, συνολικά η διαδικασία της εργασίας απελευθερώνεται και η συζήτηση πλέον δεν αφορά το μισθό αλλά πράγματι την κοινωνική αξιοποίηση του παραγόμενου πλούτου. Αυτό όμως απαιτεί αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Ολα τα άλλα είναι συζητήσεις για το πώς θα πείθονται οι εργάτες να δουλεύουν σαν σκυλιά, να είναι μόνιμα χαμένοι και οι καπιταλιστές που είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν να τα βγάλουν πέρα με την παραγωγικότητα των αντιπάλων τους να παριστάνουν επίσης τους χαμένους κυνηγώντας τους εργάτες. Η λύση έρχεται μόνο όταν φεύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές.
***
Οι εφοπλιστές δεν κρύβουν λόγια. Σαν γαλέρες έβλεπαν πάντα τα πλοία τους, πληρώματα για γαλέρες ψάχνουν πάντα. Στο λαιμό τους έχει κάτσει από τότε -στην καρδιά του πολέμου- η Συλλογική Σύμβαση που για πρώτη φορά υπογράφηκε από την ιστορική ΟΕΝΟ. Κι αν δεν καταργήσουν τις συμβάσεις δε θα ησυχάσουν.
***
Κάτι παράξενες συμπτώσεις: «Συμβολαιακή γεωργία» ονομάζεται το πρόγραμμα της Τράπεζας Πειραιώς με το οποίο δίνει δάνεια στους αγρότες και βεβαίως κερδίζει. Το ίδιο όνομα «συμβολαιακή γεωργία» χρησιμοποιεί και μια ομάδα στην Πιερία που πέρσι πούλαγε πατάτες «χωρίς μεσάζοντες», αλλά φέτος που η πατάτα πουλιέται από τον παραγωγό στα 80 λεπτά, λέει να το ρίξει στη «συμβολαιακή γεωργία» με άλλα προϊόντα. Του χρόνου τέτοιο καιρό θα 'χουμε μάθει το αποτέλεσμα. Μέχρι τότε οι επιτήδειοι θα πουλάνε «κοντά στον καταναλωτή».
