Η παιδική χαρά του Αγ.Παντελεήμονα ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Η παιδική χαρά του Αγ.Παντελεήμονα ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Τι σχέση μπορεί να έχει μια παιδική χαρά με τις αψιμαχίες αντιεξουσιαστών και φασιστών, καθώς και με την "ανυπαρξία" του κράτους; Η περίπτωση του Αγ. Παντελεήμονα μας δίνει μια ιδέα.

Μια ευρύχωρη παιδική χαρά λειτουργεί στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, στα Πατήσια. Ή μάλλον λειτουργούσε...

Τώρα, αποτελεί σύμβολο του φόβου, της ακρότητας και του παραλογισμού. Και της επιλεκτικής ανυπαρξίας του κράτους. Που αποτελεί άλλωστε επιλογή.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα είχαν συσσωρευτεί από καιρό της... γης οι κολασμένοι! Οι άνθρωποι χωρίς πατρίδα, κυρίως Αφγανοί, πρόσφυγες σε μια χώρα που τα στρατεύματά της βρίσκονται στη δική τους, παρόλο που αυτά έχουν οριστεί για την άμυνα των Ελλήνων και μόνο [άρθρο 6 του Συντάγματος].

Η συγκέντρωση τόσο μεγάλου αριθμού μεταναστών τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, μια χώρα που είχε μάθει μόνο να "εξάγει" μετανάστες, κινητοποίησε τα φοβικά ένστικτα στην ελληνική αγέλη, όπου η ατομικότητα δεν είχε ακόμη κατακτηθεί - ούτε καν καλλιεργηθεί. Οι ξένοι κατά κύριο λόγο απειλούσαν την ελληνική αγνότητα και συνοχή. Ως δικαιολογία προβλήθηκαν διάφορα άλλοθι: μας παίρνουν τις δουλειές, είναι εγκληματίες, κλπ.
Κι έτσι η παιδική χαρά έκλεισε...


Την περασμένη χρονιά ο Αγ. Παντελεήμονας -μεγάλη η χάρη του- μετετράπη σε χώρο αναπαράστασης όλου αυτού του προβλήματος που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα, και οι λαοί γενικότερα, και αφορά τη σχέση με τον Άλλον και, τελικά, τον ίδιο μας τον εαυτό. Την άνοιξη του 2009 οι "αγανακτησμένοι πολίτες" έκαναν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας "για την υποβάθμιση της περιοχής τους", όπως έλεγαν. Σύντομα διαπληκτίστηκαν με τους ανθρώπους και τις κινήσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών. Και το κράτος παρακολουθούσε δήθεν αμέτοχο.

Ο ντόπιος πληθυσμός φοβήθηκε τις άγνωστες φάτσες. Πολλοί μιλούσαν για μετανάστες που έμεναν στην παιδική χαρά, που ουρούσαν όπου να' ναι. Όμως, οι πραγματικές προθέσεις όσων έβαλαν λουκέτο στην παιδική χαρά προκύπτουν μέσα από τον πραγματικό τους λόγο.

Η συγκέντρωση τόσο μεγάλου αριθμού μεταναστών τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, μια χώρα που είχε μάθει μόνο να "εξάγει" μετανάστες, κινητοποίησε τα φοβικά ένστικτα στην ελληνική αγέλη, όπου η ατομικότητα δεν είχε ακόμη κατακτηθεί - ούτε καν καλλιεργηθεί. Οι ξένοι κατά κύριο λόγο απειλούσαν την ελληνική αγνότητα και συνοχή. Ως δικαιολογία προβλήθηκαν διάφορα άλλοθι: μας παίρνουν τις δουλειές, είναι εγκληματίες, κλπ. Κι έτσι η παιδική χαρά έκλεισε... Την περασμένη χρονιά ο Αγ. Παντελεήμονας -μεγάλη η χάρη του- μετετράπη σε χώρο αναπαράστασης όλου αυτού του προβλήματος που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα, και οι λαοί γενικότερα, και αφορά τη σχέση με τον Άλλον και, τελικά, τον ίδιο μας τον εαυτό. Την άνοιξη του 2009 οι "αγανακτησμένοι πολίτες" έκαναν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας "για την υποβάθμιση της περιοχής τους", όπως έλεγαν. Σύντομα διαπληκτίστηκαν με τους ανθρώπους και τις κινήσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών. Και το κράτος παρακολουθούσε δήθεν αμέτοχο. Ο ντόπιος πληθυσμός φοβήθηκε τις άγνωστες φάτσες. Πολλοί μιλούσαν για μετανάστες που έμεναν στην παιδική χαρά, που ουρούσαν όπου να' ναι. Όμως, οι πραγματικές προθέσεις όσων έβαλαν λουκέτο στην παιδική χαρά προκύπτουν μέσα από τον πραγματικό τους λόγο.

Ας κατανοήσουμε τον πραγματικό φόβο. Είναι αυτός που υφέρπει πίσω από τη σημερινή προπαγάνδα και λέει ότι "Αν δώσουμε δικαιώματα στους μετανάστες, θα έρθουν μαζικά εδώ και θα γενοβολούν"! Φανταστείτε τους ανθρώπους αυτούς να περνούν απ' την παιδική χαρά που γέμιζε με το γέλιο παιδιών... μαύρων! Γυναίκες με τσεμπέρια στο κεφάλι, να σπρώχνουν το καρότσι, και να σέρνουν κάνα-δυο κουτσούβελα, και άλλο ένα ίσως στην κοιλιά. "Σε δέκα χρόνια οι Έλληνες θα είμαστε μειονότητα". Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα.

Το ότι οι έλληνες γονείς δεν πηγαίνουν τα παιδιά τους στην παιδική χαρά -όπως και σε ελάχιστες άλλες "χαρές"- δεν το εξετάζουμε. Προτιμούν κάποιοι να την βλέπουν άδεια, παρά γεμάτη με τα γέλια των ανθρώπων που είναι οι Άλλοι, που απειλούν την ψευδαίσθηση της εθνικής μας συνοχής.

Τα κάγκελα μπροστά σε έναν άψυχο χώρο δεν είναι τυχαία: όλη η περιοχή είναι έτσι. Οι άνθρωποι φοβούνται. Όχι μόνον αυτοί που περιέγραψα ως τώρα. Είναι και αυτοί που φοβούνται να ανοίξουν την παιδική χαρά, κι ας νιώθουν τον παραλογισμό μπροστά στο θέαμα. Γιατί ο τραμπουκισμός καραδοκεί.

Όταν στις 9 Ιουνίου 2009 άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου πήγαν να ανοίξουν την παιδική χαρά, ακολούθησαν επεισόδια. Ακροδεξιά άτομα επιτέθηκαν στους παρεβρισκόμενους για να τους διώξουν.
Και το κράτος; Όλοι οι κάτοικοι αναφέρουν ότι νιώθουν στο έλεος του καθενός, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή μέριμνα προστασίας ή επέμβασης από την Πολιτεία. Κι όμως, αυτό δεν είναι ορθό: η επιλογή της μη επέμβασης, όταν έχεις αρμοδιότητα και τα μέσα για να επέμβεις, καθίσταται σαφή παρέμβαση με συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Έτσι, στα επεισόδια της 9ης Ιουνίου ήρθαν τα ΜΑΤ και έριξαν χημικά στην πλατεία, και στη συνέχεια συνέλλαβαν έναν γονιό που επέμεινε να μείνει στον χώρο με το παιδί του "για την προστασία του"! Ο δε δήμαρχος Αθήνας, κ. Κακαλαμάνης, δικαιολόγησε το κλείδωμα της πλατείας ως ενέργεια του δήμου "προκειμένου να γίνουν εργασίες ανάπλασής της". Έτσι, κάλυψε τους ακροδεξιούς, σε μια αγαστή συνεργασία. Ας μην έχουμε αυταπάτες: το κράτος απέχει μόνο όταν το επιθυμεί και, κυρίως, όταν τα συμφέροντά του εξυπηρετούνται από δήθεν ανεξάρτητους φορείς.

Γιατί αυτό; Μα, επειδή με τον φόβο χτίζεται η αγέλη. Και στην αγέλη πάντα υπάρχει ο μπροστάρης. Υπό την σκέπη του Κυρίου, πάντα...