Στήνουν δόκανο στη λαϊκή δυσαρέσκεια

Τα στοιχεία του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου, για το μήνα Μάη, δείχνουν ότι οι Ελληνες είναι οι τελευταίοι σε όλη την ΕΕ που αισθάνονται Ευρωπαίοι. Στην ερώτηση «εάν αισθάνεστε Ευρωπαίος πολίτης», οι Ελληνες δίνουν τα λιγότερα «ναι» με 44%. Με αντίστροφη σειρά ακολουθούν οι Κύπριοι (45%) και λίγο παρακάτω οι Βρετανοί (48%). Παράλληλα, το 90% των Ελλήνων «τείνουν να μην εμπιστεύονται την κυβέρνησή τους» (71% στην ΕΕ), ενώ ανάλογη άποψη για το Κοινοβούλιο της χώρας έχει το 89% (68% στην ΕΕ). Την ΕΕ δεν εμπιστεύονται το 80% των Ελλήνων και το 60% των πολιτών στην ΕΕ. Τα στοιχεία αυτά περιγράφουν ως ένα βαθμό την απαξίωση της ΕΕ στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων σε σχέση με το παρελθόν και τη ρευστή κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα, χωρίς όμως από μόνα τους να αντανακλούν διεργασίες ριζοσπαστικοποίησης στις λαϊκές συνειδήσεις. Σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία ανησυχούν τα αστικά επιτελεία, που θα ήθελαν μεγαλύτερη σταθερότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα και στις δομές του, ώστε να μην κινδυνεύουν από τους κραδασμούς που αντικειμενικά προκαλεί η αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης. Γι' αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να ενσωματώσουν αυτή τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πριν ριζοσπαστικοποιηθεί και γίνει πάλη ταξική. Για παράδειγμα, ο ευρωσκεπτικισμός που αναπτύσσεται από πολλά αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, στοχεύει στο να πείσει το λαό ότι η ΕΕ μπορεί να μεταλλαχθεί σε φιλολαϊκή, αν αναδειχτούν δυνάμεις που υπερασπίζονται άλλο μείγμα στη διαχείριση της κρίσης, που όμως δεν αμφισβητεί τα μονοπώλια και την εξουσία τους, την κυριαρχία τους στην οικονομία. Αλλες φωνές κάνουν λόγο για έξοδο από το ευρώ, όχι όμως από την ΕΕ, ή για έξοδο από την ΕΕ, ακριβώς για να ισχυροποιηθούν τα ντόπια μονοπώλια, όπως κάνουν οι λεγόμενοι «ευρωσκεπτικιστές» στην Αγγλία. Ολα αυτά ένα και μόνο σκοπό έχουν: Να κρύψουν τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, που είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και η μονομερής διαγραφή του χρέους, για ανάπτυξη υπέρ του λαού με τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του.